Fenomen Donalda Trampa nadvija se nad savremenom političkom scenom – današnju političku stvarnost teško je razumjeti bez osvrtanja na njegov uticaj, bez obzira na to gdje se nalazimo. Iako Trampove lične osobine doprinose njegovoj “jedinstvenosti”, Tramp je, u suštini, prije svega manifestacija dubokih strukturnih ekonomskih promjena koje imaju globalni odjek. Njegova pobjeda označava prelomni trenutak u kojem se klasna politika pretvara u nešto bitno izopačenije i drugačije.
Ne treba zaboraviti da je sam Tramp milijarder, a njegov kabinet bio je ispunjen drugim pripadnicima finansijske elite poput Ilona Maska. Na njegovoj inauguraciji prisustvovali su i Mark Zakerberg i Džef Bezos. Tramp je Masku omogućio institucionalnu podršku putem agencije DOGE, koja je navodno bila zadužena za unapređenje državne efikasnosti. Uprkos velikim obećanjima, jedino što je ova agencija za sobom ostavila jeste obustava vakcinacije u Africi, čime su milioni ljudi dovedeni u direktnu opasnost.
Drugim riječima, Tramp se pojavljuje kao utjelotvorenje mračnog kapitala, politički akter čiji je cilj razgradnja države blagostanja, pokoravanje konkurencije, nagrađivanje milijardera i lično bogaćenje.
Međutim, ta interpretacija ne uzima u obzir ključnu činjenicu, a to je da je Tramp loš saveznik biznis elita. Trampovi trgovinski ratovi nanijeli su značajnu štetu poslovnom sektoru, remeteći globalne lance snabdijevanja i primoravajući investitore da preispitaju svoje dugoročne planove. Ove politike narušile su njegove odnose s ključnim poslovnim figurama, uključujući Ilona Maska, koji se sada javno distancirao od administracije. Maskovo nezadovoljstvo takođe proizilazi iz Trampove poreske reforme koja će dodatno povećati budžetski deficit i američki državni dug. Ova tenzija otkriva kontradikcije u srži Trampove političke koalicije. S jedne strane nalaze se libertarijanski kapitalisti, koji zagovaraju malu vladu, niske poreze i integraciju u globalnu trgovinu. S druge strane su snage nove merkantilističke desnice, bloka koji se zalaže za agresivni protekcionizam, ekonomski nacionalizam i svjesno razbijanje globalnog trgovinskog sistema. Najpouzdanije uporište merkantilističke desnice nalazi se upravo u niskokvalifikovanoj radničkoj klasi, koja čini jezgro Trampove glasačke baze.
Tokom 1980-ih i 1990-ih godina došlo je do intenziviranja procesa ekonomske tranzicije iz industrijskog ka uslužnom sektoru. Tranzicija ka uslužnom sektoru dogodila se kao posljedica globalne komparativne prednosti i imala je ekonomsku logiku. Uopšteno gledano, isplativije je specijalizovati se za oblasti koje drugim zemljama nedostaju i koje donose veću finansijsku dobit, nego se zadržavati na iscrpljujućem proizvodnom radu. Na primjer, američke kompanije često se fokusiraju na visokovrijedne aktivnosti poput dizajna i razvoja softvera, dok se proizvodnja fizičkih komponenti, poput poluprovodnika ili auto-dijelova, prepušta zemljama sa nižim troškovima rada. U industriji čipova, dizajn se često obavlja u SAD-u, dok se proizvodnja odvija na Tajvanu, a završna montaža ili pakovanje u Jugoistočnoj Aziji. Slično tome, u automobilskoj industriji složeniji tehnički poslovi ostaju u SAD-u, dok se osnovne, radno intenzivne operacije često prebacuju u zemlje poput Meksika.
Promjene tog tipa dovele su do gašenja ili automatizacije brojnih fabrika, rezultirajući velikim gubitkom radnih mjesta u industriji i urušavanjem lokalnih zajednica u nekadašnjim industrijskim centrima poput Detroita u SAD-u. Ista dinamika ogledala se i u domaćem kontekstu tokom 1990-ih, kada su ekonomske promjene dovele do nastanka čitave društvene grupe poznate kao gubitnici tranzicije. Iako se često tumači kao isključivo lokalni problem loših privatizacionih procesa, taj razvoj je u velikoj mjeri bio uslovljen i širim globalnim kretanjima. Zapravo, teško je precizno utvrditi koliko je nestanak industrijske proizvodnje u Crnoj Gori posljedica neuspjelih privatizacija, a koliko rezultat opšteg globalnog trenda deindustrijalizacije. Ovakva ekonomska tranzicija neminovno je dovela i do političke transformacije.
Niskokvalifikovana radnička klasa, iako je možda oduvijek imala kulturno konzervativne sklonosti, tradicionalno je glasala za partije ljevice. Međutim, nakon ovih strukturnih promjena, sve češće se okreće desnici, postajući njena nova izborna baza. Sociološkinja Alis Evans ovu promjenu tumači kroz koncept patrijarhalne nostalgije, želje za povratkom u vrijeme kada je muški rad bio simbolički slavljen i društveno cijenjen.
Sam proces industrijalizacije u prošlosti je učvrstio patrijarhalne obrasce ponašanja, postavljajući muškarca kao glavnog hranitelja porodice i dodatno potiskujući ženu u privatnu sferu. Gubitak tog društveno relevantnog položaja izaziva dubok osjećaj poniženja i kulturne beznačajnosti, naročito u periodu kada dolazi i do porasta ženskih prihoda i veće ekonomske samostalnosti žena.
U tom kontekstu, jačanje reakcionarne politike među ovim slojevima društva može se posmatrati kao izraz težnje za povratkom izgubljenog statusa, za ponovnim uspostavljanjem stare društvene i polne hijerarhije, pri čemu se sve to simbolički projektuje kroz narativ o gubitku industrije.
Ovo čini osnovu za ono što se danas naziva obrazovna polarizacija jedan od najrelevantnijih pojmova za razumijevanje savremene političke scene. Riječ je o dubokom raskolu u političkim preferencama između osoba sa fakultetskom diplomom i onih čije obrazovanje završava srednjom školom. Dok visokoobrazovani birači uglavnom podržavaju lijeve ili liberalne partije, glasači sa nižim stepenom obrazovanja sve češće se opredjeljuju za radikalnu desnicu. Ovaj obrazac nije ograničen samo na Sjedinjene Američke Države, već predstavlja globalni trend. Posljednji izbori u Rumuniji, Poljskoj i Portugalu potvrđuju istu dinamiku, radikalna desnica crpi svoju najveću podršku upravo među niskoobrazovanim biračima i u bivšim socijalističkim centrima.
Ovakva postavka obrazovne polarizacije poklapa se s prethodno navedenim ekonomskim promjenama. Radnička klasa se može podijeliti na dvije grupe: prvu čine visokoobrazovani i visokokvalifikovani radnici, a drugu oni bez fakultetske diplome, niskokvalifikovani i često nesigurno zaposleni. Prva grupa imala je koristi od globalizacije, prelaska na uslužni sektor, uvoza jeftinijih proizvoda iz inostranstva i sličnih procesa. U stvari, sama tranzicija ka visoko produktivnom uslužnom sektoru počiva na pretpostavci da postoji dovoljan broj obrazovanih ljudi koji mogu da održe takav ekonomski model. Fraza „nauči da kodiraš“ često se upotrebljava kao savjet za one koji ne mogu da pronađu posao. S druge strane, niskokvalifikovani radnici često su gubitnici te tranzicije: njihova radna mjesta sele se u Aziju kako bi se domaćim potrošačima omogućili još jeftiniji proizvodi, dok se istovremeno suočavaju s konkurencijom imigranata za preostala domaća radna mjesta.
U crnogorskom društvu i dalje je prisutan odjek patrijarhalne nostalgije, koja se jasno prepoznaje u načinu na koji se govori o radu. Dok se poslovi u turizmu često doživljavaju s prezirom, gotovo kao simbol poniženja, rad u nekadašnjoj komunističkoj industriji slavi se kao izvor dostojanstva i ponosa. S jedne strane, ta čežnja za boljim radničkim pravima je razumljiva. Međutim, ona je istovremeno vezana za istorijski model koji je nepovratno izgubljen i koji danas nije održiv ni funkcionalno, ni politički. Uz to, ta nostalgija često nosi i neizrečene obrasce patrijarhalne hijerarhije, koji ne zaslužuju da budu oživljeni.
Najproblematičniji aspekt takve nostalgične orijentacije jeste to što guši našu sposobnost da zamislimo drukčiju, pravedniju ekonomsku budućnost. Kao što Tramp maše iluzijom o povratku američke industrije pomoću carina, tako i kod nas sanjarenje o "ponovnom pokretanju" jugoslovenskih fabrika odvlači pažnju od stvarnih izazova sadašnjice.
Kao što je Mat Brunig istakao, radnik u danskom Mekdonaldsu zarađuje više nego radnik u američkoj fabrici Honde. To nam govori da nije presudno u kojoj industriji radimo, već u kakvom ekonomskom režimu. Fokus se mora pomjeriti sa oblika proizvodnje na institucionalne uslove rada, jake sindikate, radno zakonodavstvo i mehanizme redistribucije.
Način na koji ćemo artikulisati položaj i perspektivu gubitnika ekonomske tranzicije i niskokvalifikovanog radničkog sloja predstavlja jedan od ključnih političkih izazova savremenog društva. Problem je što ljevica već sada kasni, desnica je ponudila svoju verziju odgovora, oblikovanu kroz ksenofobiju, mizoginiju i ekonomski nacionalizam. Taj narativ, ma koliko regresivan bio, već funkcioniše kao jedini dostupan okvir za tumačenje realnosti.