Nije tajna da u Pljevljima broj muslimana između dva popisa polako opada. Varoš je to sa tradicijom rudnika i pokolja iz Drugog svjetskog rata kad su hiljade završile pod četničkim nožem. Tamo je devedesetih prošlog vijeka paravojska Čeka Dačevića zauzela glavne kote, a obližnja Bukovica spaljena i porušena. Upravo u tom gradu sveštenik SPC i vladika mileševski Atanasije imao je divnu ideju, koju su odbornici prostom većinom prenijeli iz onoga u ovaj svijet.
Blagorodni Atanasije, vizionar rođen u Janju, a Janj vam je kod Šipova, a Šipovo nešto ponad Donjeg Vakufa, sjetio se da pozove odbornike da na sjedinici SO Pljevlja glasaju za svetu Petku, što su iz DF i Demokrata bogobojazno ispunili. Nije se sveta Petka kandidovala za načelnicu grada, božesačuvaj, ali ideja je da glasom za sveticu rođenu u desetom vijeku u Trakiji, a to vam je kod Mramornog mora, između Silimvrije i Carigrada, zadobijate vječnost usred Pljevalja. Tako je makar rekao svešteni Atanasije uoči glasanja, prepodobni arhijerej, ili prosto “vaš molitvenik pred živim Bogom”.
I dođe tako deveta sjednica SO Pljevlja, prva tačka dnevnog reda, glasom za 27. oktobar i svetu Paraskevu, odbornici su zatražili novi dan grada. Potom su iz DF-a i srodnih partijica skoknuli do crkve na molitvu, kako i trebuje, sasvim moguće opijeni učinjenom rabotom. Ko je od njih mogao misliti kad su preuzeli svoje štrokave funkcije da će ih usred mandata zapasti vječnost, ali eto, ovjerio episkop kojem puca brada za 16 odsto pljevaljskih muslimana, a još manje za Pljevljake koji možda ne vole da se ikona meće u opštinske sobe. Još da pečat udari Vlada Crne Gore i moći će Pljevlja uz bok Istočnoj Ilidži, a to vam je opština u BiH kojoj Sveti Đorđe na gradskom grbu uporno ubija adžahu.
Što se tiče odbornika PES, URA, DPS i ostalih koji nisu glasali za novo crveno slovo, šta da vam kažem, nije baš zrelo za anatemu, ali neka slobodno zaborave na vječnost. Atanasije je učinio koliko je mogao, ne može ni on sve da stigne, zadnji put se oglasio kad se lomilo oko direktora rudnika - kao ekspert za energetiku, lokalnu upravu i trapavu nedjelju taj svakako radi mučenički i ne može mu se više tražiti.
Kako god, suština izglasanog predloga novog gradskog praznika je da su Pljevlja oslobođena od Turaka 1912, od Austrougara 1918, čemu je izgleda kumovala lično sveta Petka, pa je logično da su joj se odbornici odužili novim državnim namještenjem. Istina je da su zakasnili sto godina, ali šta je to u životu svetaca? Na kraju, ali ne najmanje važno, lokalni klir i ljubitelji runjave šubare kažu da valja raskrstiti sa marksizmom, odnosno danom 20. novembrom 1944. kad su partizani oslobodili grad. Tu se naravno krije poenta cijele ove bogougodne inicijative, odnosno, bolje reći da se ne krije, već se narodu javlja u punom liturgijskom kapacitetu.
I stvarno, što da slavimo pobjedu nad kvislinškom bandom, što bismo svetkovali slom nacista i koljača kad su još freške rane od turskog zuluma i austrijske mostogradnje! Svetu Petku na stranu, jedini praznik koji smeta lokalnoj bratiji jeste praznik oslobođenja grada od vojske ratnih zločinaca kojima SPC redovno služi parastose. Stoga se ova incijativa na širem strateškom planu savršeno uklopila.
Vjerujem da će se kakav slobodoumni pop poput Gojka Perovića oglasiti da još jednom zavapi sekularnu državu kako to običava u svojoj kolumnistici, ali sve ovo ostalo u mantijama i opštinskim salama, u okađenim ofisima i litijskim sokacima, neka se fino sabere oko svete Petke i proglasi vječnost, onu istu u kojoj boravi ratni zločinac Pavle Đurišić. U toj vječnosti žive i ostali vitezovi krvave linije Pljevlja-Čajniče-Foča iz godine 1942. Ukidanjem proslave oslobođenja od takve vojske i ideje, zakonima proste logike veliča se njen domet i putanja. Daće bog da na popisu broj inovjernih još malo opadne, pa da sveta Pljevlja uzlete k nebesima kroz PM čestice i smog, katran i fašističku prošlost sjajnih brada.
Samo što dalje od onog bradonje Marksa od kojega se moraju za vazda osloboditi.