Rasprave oko formiranja nove Vlade u Crnoj Gori otišle su u prilično čudnom smjeru. Da bi progurali ideju o ulasku Demokratskog fronta u novu vladu, njihovi branitelji su odlučili da koriste antikolonijalni diskurs. Kako ti kritičari tvrde, domaći političari, suočeni sa upozorenjima zapadnih diplomata, nijesu spremni podržati DF. Po njihovom shvatanju, razlog leži u tome što naši lideri ne cijene dovoljno suverenitet vlastite zemlje, nego umjesto toga slijepo slijede smjernice iz Evrope. EU je naučila da od nas može da očekuje samo slijepu poslušnost, da pratimo njihovu politiku čak i u momentima kad ona škodi našem državnom interesu. Sve je to rezultat autošovinizma: dok naši političari gledaju na Crnu Goru kao zemlju u zastoju, Evropa u njihovim očima predstavlja sve što je moderno i napredno.
Međutim, važno je sagledati ovu problematiku iz šire perspektive. Kada se uzme u obzir status Crne Gore kao kandidata za članstvo u Evropskoj Uniji, postavlja se legitimno pitanje koliko je realno očekivati od EU da podrži formiranje Vlade sa partijom koja izražava ekstremno desne stavove, pati od teške rusofilije i koja ima vrijednosti suprotne onima u Evropskoj Uniji. Tada se kritika fokusira na retorički nastup stranih diplomata. Problem nastaje jer nas zapadne diplomate ne priznaju kao ravnopravnog partnera za dijalog, njihova formulacija je previše gruba. Nama mora biti nježno sugerisano da nije dobro kada desni ekstremisti preuzmu vlast.
Simptomatičan je tajming kada se antikolonijalna retorika i borba protiv autošovinizma mobilizuju u političkom diskursu. Umjesto da se koriste kao sredstva kritike prema možda previše strogim ekonomskim normama, koje Evropska Unija postavlja za zemlje kandidate, često se aktiviraju samo u specifičnim kontekstima. Ova retorika najviše dolazi do izražaja kada se na dnevnom redu nađu pitanja poput prava LGBT zajednice ili kada se raspravlja o sankcijama prema Rusiji. To i ne čudi toliko kada se zna da je glavni inspirator ovakvih „antikolonijalnih“ stavova Viktor Orban, koji se uvijek trudi da opiše radnje EU kao kolonijalne kad god bi bio kritikovan na račun kršenja ljudskih prava ili vladavine prava.
Upotreba retorike koja oponaša Orbanov stil razotkriva stvarne motive iza navedene kritike, to je suštinski pokušaj opravdavanja ili davanja legitimiteta regresivnim političkim stavovima. Predložena integracija Demokratskog fronta u vladu je inherentno u suprotnosti sa osnovnim progresivnim principima. Ironično je da se u odbrani regresivnih vrijednosti koristi jezik koji se tradicionalno povezuje sa progresivizmom, čime se dodatno umanjuje uvjerljivost i koherentnost takvog stava. Umjesto autentične kritike, ovakva retorika može se interpretirati kao pokušaj promocije autoritarne ideologije pod velom progresivnog diskursa.
Rasprava o integraciji istočnoevropskih zemalja unutar Evropske Unije pruža zanimljivu perspektivu. Brojne analize koje se odnose na autokolonijalizam i autošovinizam kritikuju to što se Evropska Unija percipira kao bastion napretka, dok se sopstvene zemlje istočne Evrope osuđuju zbog navodne zaostalosti. Ipak, paradoksalno je da se upravo pristup koji je istočnoevropskim aspiracijama za članstvom dodijelio konotaciju težnje ka nečem većem i uzvišenijem, pokazao kao najproduktivniji. Zemlje koje su u Evropskoj Uniji prepoznale paragon demokratskih vrijednosti često su bile uspješnije u realizaciji tih ideala. Suprotno tome, pokušaji stvaranja specifičnih „mađarskih” ili „poljskih” modela demokratije rezultirali su uspostavljanjem pseudo-tradiocionalnih i autoritarnih režima.
Kolonijalni diskurs u kontekstu Demokratskog fronta postaje farsičniji kada se sagleda njihova bliska povezanost sa Srpskom naprednom strankom. Demokratski front zapravo svoj legitimitet temelji na bliskim vezama i poslušnosti prema zvaničnom Beogradu, naročito prema režimu Aleksandra Vučića. Oni sebe smatraju autentičnim predstavnicima srpskog naroda upravo zbog te nepokolebljive lojalnosti prema sadašnjoj vlasti u Srbiji. Ova pozicija ukazuje na ograničenost suvereniteta u današnjim međunarodnim odnosima. Iako apsolutni suverenitet možda predstavlja nedostižni ideal, zapadni demokratski okviri pružaju normativnu osnovu koja dozvoljava postojanje autonomije unutar definisanih pravila i standarda. Nasuprot takvom sistemu, nećemo naići na Crnu Goru koja je čvrsta i suverena. Umjesto toga, dobićemo Crnu Goru čiji politički aparat je diskretno kidnapovan od strane regionalnih autokratskih "zvijezda" koji rade isključivo za svoje lične interese.
Sve ovo sugeriše da se ključni aspekti u trenutnim odnosima Crne Gore sa Zapadom ne nalaze nužno u podaničkom pristupu domaćih političara ili kolonijalnim tendencijama Evrope. Način na koji EU percipira Crnu Goru čini se više kao rezultat ravnodušnosti nego kolonijalnih težnji. Evropski stav prema Crnoj Gori može se opisati kao pasivan, a ne dominantan. Ranije su zapadne diplomate tolerisale učešće DF-a po dubini, čak i kada su preuzimali ključne pozicije u državnim preduzećima ili postavljali kontroverzne figure na važne položaje.
Kako bi se zadovoljili uslovi stranih zvaničnika koji se tiču DF-a, nama je suštinski bilo dovoljno ispuniti samo formu. U tom kontekstu, iako se ova kolonijalna kritika predstavlja kao hrabra, njezin temelj može se smatrati površnim. Uključivanje Demokratskog fronta u vladu nije ništa drugo nego kontinuitet postojećih loših praksi koje su ometale napredak i razvoj Crne Gore. Očekivanje da će ovakva odluka donijeti pozitivne promjene je naivno. Autentičan zaokret prema radikalnoj promjeni i čvrstom vrijednosnom pravcu zahtijevao bi temeljnu promjenu postojeće prakse a ne njenu reafirmaciju. Upućivanje kritika prema udaljenim centrima moći, dok se istovremeno zanemaruju domaći problemi, ne predstavlja osnov za izgradnju pravednije budućnosti.