Nedavne političke i ekonomske promjene dovele su do radikalne izmjene generalnog kritičkog odnosa prema umjetnosti. Prvo, deindsutrijalizacija, prelazak ekonomije na uslužni sektor i globalizacija su doveli do propasti radničke klase kao koherentnog političkog subjekta. Jednostavno, u novoj ekonomskoj situaciji nemoguće je ostvariti status srednje klase i biti materijalno obezbijeđen samo sa diplomom srednje škole. To je dovelo do proliferacije univerzitetskog obrazovanja, koja se javlja kao egzistencijalna potreba, tako da je sadašanja generacija milenijalaca najobrazovanija demografska grupa u istoriji.
Takva značajna klasna promjena se odrazila i na savremeni politički sistem. Kao što francuski ekonomista Toma Piketi demonstrira u svojoj knjizi „Kapital i ideologija“, savremena politička struktura i podjele na ljevicu i desnicu su u potpunosti razvedene od tradicionalne klasne podjele, a glavni politički faktor postaje stepen obrazovanja. Opredjeljenje za političku stranu u velikom broju slučajeva zavisi od obrazovnog statusa, podrška ljevičarskoj politici je vezana za visoko školovane elite, dok je podršku desnici uglavnom vezana za osobe niskog obrazovnog statusa.
Činjenica da ljevicu trenutno čine visoko obrazovane osobe je donijela ozbiljne promjene u smislu ideološke orijentacije same ljevice. Socio-ekonomske teme donekle su zapostavljene, dok na značaju dobijaju kulturno-identitetske i ekološke teme, kao važne preokupacije obrazovanih elita. Istovremeno, organizacije u okviru kojih ove obrazovane elite funkcionišu postaju nosioci ovakve nove ljevičarske politike. NVO sektor, univerziteti, mediji, kulturne institucije pa čak i korporacije postaju realizatori takve ljevičarske ideologije, koja uživa gotovo hegemonistički položaj u okviru kulturne sfere.
Studentski protest u Americi, foto: PBS
Sama supstanca kulturno-identitetske politike nove ljevice nije određena u okviru legitimnih insitutcija poput univerziteta, već je kreirana od strane opskurnih internet sajtova poput Tumblr-a koji su se bavili konzumacijom pop-kulture. U okviru ovakvih sajtova formira se jedan novi diskurs koji je koristio terminologiju i izraze koji su pozajmljeni od Kritičke teorije, a zatim je tu terminologiju pojednostavio i prilagodio internet kontekstu. To prilagođavanje je značilo da se data terminologija, koja je prvenstveno služila da ispita skrivene ideološke strukture prisutne u svakodnevici, koristi za olako moralno i političko osuđivanje. Internet je specifična sfera koja ohrabruje i ojačava one najbučnije i najradikalnije glasove, pa se u okviru takvog okruženja formirao odnos prema kulturi koji ima za cilj da lako podijeli umjetnost na onu moralno štetnu i moralno dobru, uz osudu bilo kakve kompromitacije umjetnosti. To je dovelo do diskreditovanja velikog broja kanonskih umjetničkih djela jer se smatra da su problematična sa aspekta rasne, feminističke ili pak kolonijalne perspektive.
Takva sprega visoko obrazovanih osoba, elitnih kulturnih institucija i grubog moralizatorskog diskursa, novinar Vesli Jang naziva buržoaska moralna revolucija. Jedan od najboljih primjera ove revolucije je novonastala izložba u Bruklin muzeju pod nazivom "It's Pablo-matic: Pikaso prema Hani Gadsbi". Izložba, koja je upriličena povodom 50. godišnjice smrti španskog umjetnika 1973. godine, ima za cilj da dekonstruiše status Pikasa kao velikog umjetnika, vezujući Pikasovu umjetnost isključivo za njegovu famoznu mizoginiju. Pikasov stav prema ženama jeste bio za osudu, ostaće upamćena njegova izjava: „Za mene postoje samo dvije vrste žena , boginje i otirači".
Pikaso, 1932. godine, foto: Sesil Biton
Hana Gadsbi, australijska komičarka koja je glavna kreativna snaga ove izložbe, pokušava da istakne mizoginiju kao glavni element Pikasovog stvaralaštva i da istovremeno „uzdigne ženske glasove“ koji su zapostavljeni u narativu Pikasa umjetnika.
Gadsbi je prethodno u svom Netflix stand up specijalu iz 2016. godine "Nanette", žestoko kritikovala Pikasa. Tako je ona tvrdila da Pikaso, a time i svi stari majstori, pate od "mentalne bolesti mizoginije". Štaviše čitav pravac kubizma, a i avangardno slikarstvo, je osuđen kao prevara zlih ljudi, koja je u suštini bez prave umjetničke vrijednosti. Gadsbi je tako izjavila "Svi su oni isti, Donald Tramp, Pablo Pikaso, Harvi Vajnstin".
Ono što nije prisutno u izložbi jeste bilo koji fokus na Pikasovu politiku, koja je umnogome oblikovala njegov umjetnički život. Pikaso je bio komunista i atnifašista, te je njegova umjetnost često bila u službi promovisanja njegove ideologije. Pikasova serija satiričnih ilustracija “San i laž Franka”, su se prodavale kao razglednice na Svjetskoj izložbi 1937. kako bi se prikupio novac za španske republikance. Dok druga Pikasova djela poput “Gernike” i “Masakra u Koreji” prikazuju strahote ratovanja i pružaju kritiku prvo fašizma pa američkog imperijalizma.
Pikasovo stvaralaštvo pruža jednu kompleksnu sliku, veličina Pikasovog djela kao i njegov politički angažman stvaraju tenziju kad se upare sa njegovom ličnom mizoginijom. U tom smislu Gadsbijina kritika Pikasa, djeluje manje kao suštinsko sagledavanje Pikasa, a više kao forma oslobađanja stresa. Gadsbijina kritika nam omogućava da se riješimo tenzije ili nelagodnosti koja je inherentna svakom dobrom umjetničkom djelu, tako što ćemo odbaciti Pikasovu umjetnost kao nemoralnu, a umjesto njega prihvatiti formu umjetnosti koja nam pruža komfor, koja se savršeno uklapa u kalup prihvatljivih ideoloških ubjeđenja i koja nas kao takva ne izaziva.
Moderni digitalni diskurs, koji je sveprisutan u Gadsbijinoj izložbi, nastoji da pojednostavi umjetnost. Čitava aktivistička energija, koja je uglavnom rezervisana za političko agitovanje, je preusmjerena na kulturnu sferu u nadi održavanja moralnog poretka u umjetnosti. Međutim, taj diskurs djeluje skoro kao antiintelektualni ili antiumjetnički poriv, jer ne uspijeva da se nosi sa teškim činjenicama o samim izvorima dobre umjetnosti. Slične su implikacije sadržane u recenziji biografije švedskog pisca Avgusta Strindberga iz 1985. godine koju je napisao pozorišni kritičar Njujork tajmsa Erik Bentli. Govoreći o vezi između Strindbergovih djela i njegovog seksizma, Bentli kaže sljedeće: “Seksizam je bio moralno pogrešan, ali moć zapažanja je bila nešto što moralno ispravni ljudi, čak ni genijalci među njima, nijesu imali. Da li su je uopšte i mogli imati?”